Μέσα σ' ένα όνειρο μπόρεσα κι έγινα γίγαντας μιας ενάρετης
θέας
Το χέρι μου έμαθε τη σαγήνη του βάρους και το ξάγναντο της
ελαφράδας
Ήρθαν μυστικά όλων των χρωμάτων κι όλων των φωνών
που μετά βίας τα συγκράτησα
Διότι γύρευαν να με θανατώσουν σε στάση παρηγορίας
Και διότι ακόμη τα δοξαστικά τους αρώματα με ήθελαν γύρη
τους κι εγώ δεν ξέρω πότε κι από ποιόν άνεμο σκορπι-
σμένη πάνω στις άλλες γύρινες προετοιμασίες
Ήμουν συντετριμμένος και σκουλήκι μπρος στην αγάπη,
που σε στιγμές ηρεμίας προφήτευε βίους ενάρετους και
νύχτες έναστρες εντός μου να με απολυτρώνουν από το
βάρος της ταπεινής πράξης που σφραγίζει το στόμα κάθε
μεγαλείου
Πολλές φορές χωρίς να το περιμένω η ματιά του Ιωάννη
σαν αξίνα μ' έσκαβε κι ύστερα το αδύνατο χέρι του που
θέριζε αστραπές
Μου 'ριχνε μερικούς ταπεινούς σπόρους
Έτσι από μέσα μου ξεπετάχτηκαν τόσα δάση και τόσα θηρία
που ταιριάζουν στα δάση
Κι όλα τα μυστικά του θεού που τα γέννησαν δάση
Τώρα μπορώ να σας ρίξω μια ματιά σαν κεραυνός που καίει
ένα βοσκό
Και να δείτε μια στιγμή την όψη μου
Να με δείτε στον ύπνο σας εαυτό σας γεμάτο συντριβή
για το κακό που έκαμε στον πλησίον και σήμερα απελπιστικά
μετανιώνει
Τώρα μπορώ να σας προσκαλέσω γιατί κι εγώ όσο ήμουν
τιποτένιος έκρυβα το πρόσωπο μου
Δ.Π. Παπαδίτσας θέας
Το χέρι μου έμαθε τη σαγήνη του βάρους και το ξάγναντο της
ελαφράδας
Ήρθαν μυστικά όλων των χρωμάτων κι όλων των φωνών
που μετά βίας τα συγκράτησα
Διότι γύρευαν να με θανατώσουν σε στάση παρηγορίας
Και διότι ακόμη τα δοξαστικά τους αρώματα με ήθελαν γύρη
τους κι εγώ δεν ξέρω πότε κι από ποιόν άνεμο σκορπι-
σμένη πάνω στις άλλες γύρινες προετοιμασίες
Ήμουν συντετριμμένος και σκουλήκι μπρος στην αγάπη,
που σε στιγμές ηρεμίας προφήτευε βίους ενάρετους και
νύχτες έναστρες εντός μου να με απολυτρώνουν από το
βάρος της ταπεινής πράξης που σφραγίζει το στόμα κάθε
μεγαλείου
Πολλές φορές χωρίς να το περιμένω η ματιά του Ιωάννη
σαν αξίνα μ' έσκαβε κι ύστερα το αδύνατο χέρι του που
θέριζε αστραπές
Μου 'ριχνε μερικούς ταπεινούς σπόρους
Έτσι από μέσα μου ξεπετάχτηκαν τόσα δάση και τόσα θηρία
που ταιριάζουν στα δάση
Κι όλα τα μυστικά του θεού που τα γέννησαν δάση
Τώρα μπορώ να σας ρίξω μια ματιά σαν κεραυνός που καίει
ένα βοσκό
Και να δείτε μια στιγμή την όψη μου
Να με δείτε στον ύπνο σας εαυτό σας γεμάτο συντριβή
για το κακό που έκαμε στον πλησίον και σήμερα απελπιστικά
μετανιώνει
Τώρα μπορώ να σας προσκαλέσω γιατί κι εγώ όσο ήμουν
τιποτένιος έκρυβα το πρόσωπο μου
Εν Πάτμω
Ο Δημήτρης Παπαδίτσας (1922-1987) γεννήθηκε στη Σάμο. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου το 1958 ανακηρύχτηκε διδάκτορας. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο, όπου ειδικεύτηκε στην ορθοπεδική. Εργάστηκε ως γιατρός σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Το 1976 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα κι εργάστηκε σε ίδρυμα αναπήρων. Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Πρώτη ύλη (1958-1959) μαζί με τον Ε.Χ. Γονατά ενώ επίσης συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά Νεανική φωνή, Νέα Εστία, Ο Στόχος, Ευθύνη κ.ά. Την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποίησε το 1943 με την ποιητική συλλογή Το φρέαρ με τις φόρμιγγες.
Aκολούθησαν τα έργα:
Eντός Παρενθέσεως I, 1945
Eντός Παρενθέσεως II, 1949
H Περιπέτεια, 1953
Tο παράθυρο, 1955
Nυχτερινά, 1956
Oυσίες α’, 1959
Oυσίες β’, 1961
Eν Πάτμω και δύο Eρμηνείες, 1966
Όπως ο Eνδυμίων, 1970
Ποίηση I (1941-1963), 1963
Ποίηση 2 (1964-1974), 1974
Eναπιοδρομία, 1977
Δυοειδής λόγος, 1980
H ασώματη, 1983
Tα δοκίμιά του : Ως δι’ εσόπρου, Σκέψεις και αποσπάσματα, σχεδιάσματα, απαντήσεις, 1984. Mετέφρασε Ivan Goll, « Trauvn Kraut» Oρφικούς Ύμνους, σε συνεργασία με την Eλένη Λαδιά, καθώς και Oμηρικούς Ύμνους με την ίδια συνεργάτιδα. Πέθανε στις 22 Aπριλίου του 1987,. Tιμήθηκε με το A’ Kρατικό Bραβείο ποιήσεως το 1964 και το 1981. Eπίσης του απενεμήθη το βραβείο της Aκαδημίας (Bραβείο Oυράνη).
Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες όπως αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, φλαμανδικά, ουγγρικά, πολωνικά και ρώσικα.
... H μεταφυσική του Δ. Παπαδίτσα –αν θα τον ορίζαμε ως ποιητή μεταφυσικό– δεν είναι ιδεαλιστική αναγωγή στο απόλυτο, όπως ήταν λ.χ., οι αναγωγές των Άγγλων μεταφυσικών της ρομαντικής περιόδου, αλλά μιά εντελώς γήινη ανάγκη να ξαναπάρουν τα πράγματα τη χαμένη ουσία τους, να γίνει και πάλι φυσική –δηλαδή ανθρώπινη– η κίνηση του χρόνου, το αεικίνητό του, που όμως δεν δημιουργεί πια άγχος και αγωνία στον άνθρωπο. Eίναι ο διακαής πόθος του για το Άλλο...
Αλέξης Ζηρας
Tετράδια «Eυθύνης»,
«Πολυφωνία για τον Δ.Π. Παπαδίτσα»
... Επιτέλους, τελείωσα με αυτό μου το ποίημα (Εν Πάτμω)· τελείωσα... τρόπος του λέγειν! Επρεπε πια να ησυχάσω, γι' αυτό μόλις βρήκα ευκαιρία το δακτυλογράφησα και μετά το διάβασα, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, ώστε να φθαρεί μέσα μου και να πάψει να μ' ερεθίζει. Είχε καταντήσει μαρτύριο, κάθε κομματάκι του, που έγραφα, άφηνε κι ένα αγκάθι που με τσίμπαε και με προετοίμαζε για παρακάτω. Συνηθισμένος σε άλλους τρόπους γραφής που μια κι έξω ξεμπέρδευα και χαιρόμουν μετά διαβάζοντας το έτοιμο ποίημα, ήταν κάτι το φοβερό αυτό που μου συνέβη: είχα μπερδευτεί στους κύκλους ενός τρομαχτικού βιώματος, στην περιοχή μιας φοβερής απέραντης σκιάς, δεχόμενος αλύπητα τις μαστιγώσεις ενός σύμπαντος και μιας ματαιότητος. Έζησα μεγάλα οράματα λόγου και ήχων και εκστασιασμών, με αποτέλεσμα να συνθλιβώ....
Δ. Π. Παπαδίτσας σε επιστολή του προς Ε.Χ. Γονατά
